هم در ایالات متحده و هم در کانادا، بیمه درمانی اصلی ترین روشی است که افراد برای مراقبت های بهداشتی خود پرداخت می کنند. تفاوت اصلی در نحوه تامین مالی آن بیمه درمانی است.

سیستم مراقبت های بهداشتی ایالات متحده:
ایالات متحده افراد را ملزم می کند که بیمه خدمات درمانی خود را تامین کنند. تنها استثنا در صورتی است که واجد شرایط بودن در یکی از برنامه های بیمه ای ارائه شده توسط دولت باشند که به افراد در گروه های درآمد، سن یا ناتوانی خاص ارائه می شود. این شامل برنامه هایی مانند Medicare، Medicaid، یا اداره بهداشت جانبازان می شود. بیمه درمانی در ایالات متحده اغلب، اما نه همیشه، با اشتغال مرتبط است، به طوری که کارفرمایان پوشش بیمه ای را در بسته مزایایی که به کارکنان خود ارائه می دهند، ارائه می دهند. نوع پوشش ارائه شده از کارفرمایی به کارفرمای دیگر متفاوت است و پوشش تضمینی نیست.

سیستم مراقبت های بهداشتی کانادا:
از سوی دیگر، در کانادا، دولت فدرال حمایت مالی از بیمه مراقبت های بهداشتی را به دولت های استانی ارائه می دهد. این بودجه برای ارائه بیمه درمانی به همه شهروندان کانادایی از طریق سیستم ملی مراقبت های بهداشتی استفاده می شود.

صنعت خصوصی در هر دو سیستم مراقبت های بهداشتی ایالات متحده و کانادا نقشی را فقط به روش های مختلف ایفا می کند.

سیستم مراقبت های بهداشتی ایالات متحده:
شرکت های خصوصی ارائه دهندگان اصلی بیمه مراقبت های بهداشتی و خدمات مراقبت های بهداشتی در ایالات متحده هستند. بیمه‌گران برای مشتریان رقابت می‌کنند، بیمه‌نامه‌ها را به کارفرمایان به‌عنوان بسته‌های مزایا برای کارکنان می‌فروشند یا بیمه‌نامه‌های مراقبت‌های بهداشتی را مستقیماً به مصرف‌کنندگان می‌فروشند. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای بیماران، اغلب از طریق زمینه های تخصص پزشکی، کیفیت یا هزینه، رقابت می کنند.

مصرف کنندگان فردی در این بازار نفوذ دارند، اما می توان آن را محدود کرد. انتخاب آنها اغلب به دلیل انواع خدمات تحت پوشش ارائه دهندگان بیمه، انواع مزایای بیمه ای که کارفرمایان با آنها مذاکره می کنند، یا پزشکان موجود در شبکه پزشکان ارائه دهنده بیمه محدود می شود.

سیستم مراقبت های بهداشتی کانادا:
بیشتر خدمات مراقبت های بهداشتی به جای ارائه دهندگان فدرال یا استانی توسط ارائه دهندگان خصوصی ارائه می شود. این بدان معنا است که پزشکان به طور مستقل در مطب خصوصی کار می کنند یا در بیمارستان های خصوصی یا سازمان های مدیریت خدمات بهداشتی خصوصی استخدام می شوند. آنها به جای پرداخت از طریق مطالبات پرداخت شده از طریق بیمه‌گران خصوصی، بیشتر درآمد خود را از طریق صدور صورت‌حساب بیمه درمانی دولتی به دست می‌آورند.

صرف نظر از نحوه تامین مالی بیمه مراقبت های بهداشتی، مصرف کنندگان در ایالات متحده و کانادا نگرانی هایی در مورد اینکه کدام خدمات مراقبت های بهداشتی تحت پوشش سیستم های مراقبت بهداشتی مربوطه قرار می گیرند، دارند. به دلیل تفاوت در نحوه تامین مالی سیستم ها، مصرف کنندگان در هر کشور در نهایت دسترسی متفاوتی به انواع خدمات مراقبت های بهداشتی دارند.

سیستم مراقبت های بهداشتی ایالات متحده:
در ایالات متحده، پوشش مراقبت های بهداشتی از طریق بیمه خصوصی بسته به نوع بسته های مزایا که توسط کارفرمایان مذاکره می شود یا نوع سیاست هایی که مصرف کنندگان انتخاب می کنند یا می توانند بپردازند، متفاوت است. با این حال، با معرفی قانون محافظت از بیمار و مراقبت مقرون به صرفه (ACA) در سال 2010، افراد ملزم به تامین حداقل پوشش ضروری، چه از طریق یک کارفرما یا از طریق بیمه خصوصی هستند. همچنین الزام می کند که بیمه گران مزایای بهداشتی ضروری (EHBs) را پوشش دهند. این خدمات شامل خدمات اورژانس، بستری در بیمارستان، خدمات بیماران سرپایی، مراقبت از زایمان و نوزاد، سلامت روان و خدمات مصرف مواد، داروهای تجویزی، خدمات توانبخشی، خدمات آزمایشگاهی، خدمات مراقبت های پیشگیرانه و خدمات اطفال تعریف شده است.

سیستم مراقبت های بهداشتی کانادا:
سیستم جهانی مراقبت های بهداشتی که برای همه شهروندان کانادایی پوشش ارائه می کند، این پوشش را به خدمات ارائه شده توسط بیمارستان ها، پزشکان یا خدمات دندانپزشکی جراحی ارائه شده در بیمارستان محدود می کند. فراتر از این خدمات مراقبت های بهداشتی مورد نیاز، استان ها مجاز به ارائه بیمه برای خدمات اضافی مانند پوشش نسخه ها، مراقبت های خانگی، مراقبت های طولانی مدت، مراقبت های بینایی، مراقبت های دندانی، مراقبت های بهداشت روان و غیره هستند. در عمل، دندانپزشکان معمولاً خارج از بیمارستان ها کار می کنند، بنابراین خدمات مراقبت از دندان معمولاً از راه های دیگر تأمین می شود.

ارائه دهندگان مراقبت های اولیه یا پزشکان عمومی (GPs)، نقش مهمی در هر دو کشور ایفا می کنند. جالب اینجا است که هم ایالات متحده و هم کانادا با کمبود این ارائه دهندگان پزشکی حیاتی مواجه هستند. از بین کسانی که به مراقبت های اولیه می روند، بسیاری از آنها یا خود اشتغال هستند یا در مراکز خصوصی کوچک شاغل هستند. اما در نحوه ارائه مراقبت از آنها تفاوت هایی وجود دارد.

سیستم مراقبت های بهداشتی ایالات متحده:
پزشکان مراقبت های اولیه تقریباً یک سوم کل پزشکان ایالات متحده را تشکیل می دهند. آنها عملکرد رسمی برای ارائه ارجاع به متخصصان یا سایر ارائه دهندگان خدمات بهداشتی ندارند. بیماران انتخاب دکتر آزاد دارند، اما اغلب بر اساس اینکه آیا آن پزشک با ارائه‌دهنده بیمه سلامت خود «در شبکه» قرار می‌گیرد، انتخاب می‌کنند. پزشکان معمولاً از طریق دستمزدهای توافقی با بیمه‌گران خصوصی، سرمایه از طریق بیمه‌گران خصوصی، یا هزینه‌های تعیین‌شده از طریق بیمه عمومی (یا ترکیبی از اینها) پرداخت می‌شوند. بیماران معمولاً مسئولیت بخشی از پرداخت هزینه پزشک را بر عهده دارند، مگر اینکه بیمار بیمه نشده باشد و واجد شرایط معافیت یا کاهش هزینه باشد.

سیستم مراقبت های بهداشتی کانادا:
تقریباً نیمی از پزشکان شاغل در کانادا پزشک عمومی هستند. آنها عمدتاً به عنوان خدمات مراقبت های بهداشتی عمل می کنند و در صورت نیاز بیماران را به متخصصان ارجاع می دهند. در واقع، متخصصان برای مشاوره های غیر ارجاعی هزینه کمتری دریافت می کنند. به طور کلی، بیماران برای پزشک مراقبت های اولیه خود انتخاب آزاد دارند، با برخی از الزامات برای ثبت نام بیمار، که بسته به استان یا منطقه متفاوت است. هزینه های پزشک بر اساس برنامه های هزینه ای که توسط وزارتخانه های بهداشت استانی و منطقه ای مورد مذاکره قرار می گیرد، با مشوق های مالی که گاهی اوقات با عملکرد بسته به استان مرتبط است، پرداخت می شود. تا زمانی که خدمات مراقبت های بهداشتی تحت پوشش طرح جهانی مراقبت های بهداشتی باشد، بیماران مستقیماً مسئول پرداخت هزینه های پزشک نیستند.